Του Δρος Γιώργου Πισιάρα*
Πριν απ’ όλα είναι φανερό ότι υπάρχει η επιθυμία στον καθένα από εμάς να βρεί έναν ασφαλή τρόπο συμπεριφοράς. Θέλουμε να μας πει κάποιος τι να κάνουμε επειδή είμαστε μπερδεμένοι, ανήσυχοι και δεν ξέρουμε τι να κάνουμε, πηγαίνουμε σ’ ένα ιερέα, σ’ ένα δάσκαλο, στο γονιό η σε κάποιον άλλο, αναζητώντας τρόπο να βγούμε από τη σύγχυση μας. Επειδή νομίζουμε ότι αυτός, ξέρει καλύτερα από εμάς, πηγαίνουμε στο δάσκαλο η σε κάποιο μορφωμένο άνθρωπο και τον ρωτούμε να μας πει τι να κάνουμε. Επομένως αυτή η επιθυμία που έχουμε, να βρούμε ένα συγκεκριμένο τρόπο ζωής, έναν τρόπο συμπεριφοράς, αυτή είναι που δημιουργεί την εξουσία. Δεν είναι έτσι;
Πηγαίνω σε ένα φωτισμένο δάσκαλο, επειδή νομίζω ότι αυτός είναι σπουδαίος άνθρωπος και γνωρίζει την αλήθεια, το αιώνιο φώς και επομένως μπορεί να μου χαρίσει την ειρήνη. Εγώ δεν ξέρω τίποτα σχετικά με όλα αυτά από προσωπική μου πείρα και γι αυτό πηγαίνω στον φωτισμένο δάσκαλο, τον προσκυνώ, του προσφέρω λουλούδια, του χαρίζω την αφοσίωση μου. Έχω την επιθυμία να βρώ παρηγοριά, να μου πει κάποιος τι να κάνω και έτσι δημιουργώ μια εξουσία. Αυτή η εξουσία δεν υπάρχει πραγματικά έξω από εμένα. Υπάρχει η εξωτερική εξουσία του κράτους, του νόμου, της αστυνομίας.
Εμείς δημιουργούμε αυτή την εξουσία εξωτερικά, επειδή έχουμε περιουσία, που θέλουμε να την προστατεύσουμε. Η ιδιοκτησία είναι δική μας και εμείς δεν θέλουμε κανένας άλλος να την έχει, γι αυτό δημιουργούμε μια κυβέρνηση που προστατεύει αυτό που κατέχουμε. Η κυβέρνηση, γίνεται η εξουσία μας. Αυτή είναι η δική μας εφεύρεση, για να μας προστατεύει, να προστατεύει τον τρόπο ζωής μας, το σύστημα σκέψης μας.
Βαθμιαία μέσα από τους αιώνες, έχουμε εγκαταστήσει ένα σύστημα νόμου, εξουσίας- το κράτος, τη κυβέρνηση, την αστυνομία, το στρατό- για να προστατεύει το «εγώ» μου και το «δικό» μου. Υπάρχει επίσης η εξουσία του ιδανικού, που δεν είναι εξωτερική αλλά εσωτερική. Όταν λέμε «πρέπει να είμαι καλός, δεν πρέπει να είμαι φθονερός, πρέπει να νιώθω αδελφικά με τον καθένα» δημιουργούμε μέσα στο νου μας, την εξουσία του ιδανικού, δεν είναι έτσι;
Ας υποθέσουμε ότι είμαι ραδιούργος, κουτός, σκληρός, ότι τα θέλω όλα για τον εαυτό μου, ότι θέλω δύναμη. Αυτό είναι το γεγονός, είναι αυτό που πραγματικά είμαι. Αλλά εγώ νομίζω ότι οφείλω να είμαι αδελφικός, γιατί οι άνθρωποι της θρησκείας αυτό έχουν πει, και ακόμα επειδή είναι πολύ βολικό και πολύ κερδοφόρο να το λέω. Επομένως δημιουργώ την αδελφοσύνη σαν ιδανικό.
Εμείς δημιουργούμε την εξουσία. Την εξουσία του κράτους, της αστυνομίας, την εξουσία του ιδανικού, την εξουσία της παράδοσης. Θέλετε να κάνετε κάτι, αλλά ο πατέρας σας λέει; «Δεν θα το κάνεις». Εσείς είστε υποχρεωμένοι να υπακούσετε, διαφορετικά ο πατέρας σας, θα θυμώσει και εσείς εξαρτιέστε από αυτόν για το φαγητό σας. Αυτός σας ελέγχει μέσα από το φόβο σας, δεν είναι έτσι; Και έτσι ασκεί εξουσία πάνω σας. Παρόμοια, σας ελέγχει και η παράδοση- πρέπει να κάνετε αυτό και να μην κάνετε εκείνο. Εσείς δημιουργείτε την εξουσία, επειδή αναζητάτε ένα σίγουρο τρόπο συμπεριφοράς, ένα εξασφαλισμένο τρόπο ζωής.
- M.D, Παθολόγος-Βελονιστής-Παραψυχολόγος, (Πρόεδρος Παγκύπριου Ομίλου Παραψυχολογίας)
