Του Δρος Γιώργου Πισιάρα*
«Άνεμος από τα
Κογχύλια
Της αιωνιότητας,
Αγιοσύνη των
Μυστικών κατακλυσμών»
Ο κόσμος είναι αυτό που είμαστε εμείς. Αν είμαστε βίαιοι, καχύποπτοι, χωρίς γενναιοδωρία, έτσι είναι και ο κόσμος. Είναι φανερό αυτό, αφού εμείς είμαστε που έχουμε φτιάξει αυτή την κοινωνία, αυτόν τον τερατώδη, άσχημο, ανήθικο κόσμο όπου ζούμε, με όλους τους Θεούς του. Έχει γίνει ένα μεγάλο τσίρκο. Μπορούμε, λοιπόν, να δούμε τι ακριβώς είμαστε χωρίς καμιά παραμόρφωση; Τι είμαστε ψυχολογικά όχι βιολογικά. Βιολογικά έχουμε συναρμολογηθεί μέσα από εκατομμύρια αιώνες. Ψυχολογικά, από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε ο άνθρωπος υπάρχει βία, μίσος, ζήλεια, επιθετικότητα, και πάντοτε προσπάθεια να γίνουμε κάτι περισσότερο, πολύ περισσότερο από ότι είμαστε. Μήπως ακούμε μόνο τη περιγραφή; Μήπως βλέπουμε την ιδέα για το γεγονός και όχι το ίδιο το γεγονός; Καταλαβαίνετε; Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο γεγονός και στην ιδέα για το γεγονός. Που σημαίνει ότι έχουμε μια ιδέα. Βλέποντας κάτι σχηματίζουμε μια ιδέα γι αυτό και ύστερα κυνηγάμε την ιδέα: « Δεν θα έπρεπε να είμαι έτσι, πρέπει να γίνω αλλιώς». Αυτό είναι μια ιδέα. Εκείνο που είμαι ακριβώς, όταν το βλέπω, εκείνο είναι το γεγονός. Το γεγονός δεν χρειάζεται ιδέες, έννοιες, ιδεολογίες. Είναι αυτό που είναι.
Αγαπητοί μου!
Τι παίρνετε λοιπόν από αυτά;
Καταλήγετε σε ορισμένα συμπεράσματα η βλέπετε το γεγονός όπως είναι: ότι είμαστε ζηλόφθονοι, επιθετικοί, γεμάτοι μοναξιά, φοβισμένοι και όλα τα παρόμοια; Ολόκληρη η ψυχή, η προσωπικότητα, το εγώ, είναι όλα αυτά, και όλα αυτά είναι παρελθόν, οι αναμνήσεις που έχουμε μαζέψει, σύμφωνοι; Έχω φοβηθεί, ξέρω πως είναι ο φόβος και τη στιγμή που παρουσιάζεται αυτό το συναίσθημα λέω: «Αυτό είναι φόβος». Ακριβώς τούτο το « αυτό είναι φόβος» που λέω είναι ιδέα και όχι γεγονός. Είμαστε πληγωμένοι από την παιδική ηλικία. Υπάρχει πάντα η πίεση, πάντα η αίσθηση του να ανταμειφθούμε η να τιμωρηθούμε. Μου λέτε κάτι που με κάνει να θυμώσω και που με πληγώνει. Έχουμε συνειδητοποιήσει, λοιπόν, το πού απλό γεγονός ότι είμαστε πληγωμένοι από την παιδική ηλικία.. Και ότι για όλη την υπόλοιπη ζωή μας κουβαλάμε αυτή την πληγή, με τον φόβο να μην πληγωθούμε περισσότερο η προσπαθώντας να μην πληγωθούμε, που είναι ένα άλλο είδος αντίστασης.
Έχουμε, λοιπόν, επίγνωση αυτών των πληγών καθώς και της δημιουργίας μετά ενός φράχτη γύρω μας, του φράχτη του φόβου; Μπορούμε να εμβαθύνουμε σε αυτό το ερώτημα του φόβου; Όχι για δική μου ευχαρίστηση, γιατί για σας είναι αυτά που λέω. Μπορούμε να πάμε πολύ βαθιά και να δούμε γιατί τα ανθρώπινα πλάσματα, που είμαστε όλοι εμείς, ανέχονται το φόβο εδώ και χιλιάδες χρόνια; Βλέπουμε τα αποτελέσματα του φόβου—του φόβου μήπως δεν ανταμειφθούμε, του φόβου μην είμαστε αποτυχημένοι, του φόβου της αδυναμίας μας, του φόβου από ένα δικό σας συναίσθημα ότι πρέπει να φτάσετε κάπου και δεν είσαστε ικανοί γι αυτό.
Γιατί δεν έχουμε εμβαθύνει ποτέ σε αυτό το φόβο; Γιατί τον ανεχόμαστε, επειδή ξέρουμε τα αποτελέσματα του φόβου, τις συνέπειες του φόβου; Αν ψυχολογικά, δεν φοβόσαστε καθόλου, αν δεν είχατε κανένα φόβο, τότε δεν θα είχατε Θεούς, δεν θα είχατε σύμβολα να λατρεύετε, ούτε προσωπικότητες να θαυμάζετε. Τότε θα είσαστε ψυχολογικά εξαιρετικά ελεύθεροι. Επίσης ο φόβος κάνει κάποιον να ζαρώνει, να είναι ανήσυχος, να θέλει να ξεφύγει απ’ αυτόν και έτσι η φυγή, γίνεται πιο σημαντική από το φόβο.
Έχω γεννήσει το φόβο, όπως τον γέννησε κι ο πατέρας μου, ο παππούς μου, ολόκληρη η φυλή όπου γεννήθηκα, όλη η κοινωνία.
- M.D, Παθολόγος-Βελονιστής-Παραψυχολόγος, (Πρόεδρος Παγκύπριου Ομίλου Παραψυχολογίας)
