Πρέπει να κατανοήσει κανείς ότι όλα όσα μαθαίνει και βιώνει ο άνθρωπος σε αυτήν τη ζωή μέσα στο κόσμο, όλα όσα αποκαλεί μάθηση η γνώση, είναι χρήσιμα μόνο μέσα στο κόσμο όπου τα μαθαίνει. Η σχέση που έχουν όλα αυτά με τον εαυτό του είναι ίδια με τη σχέση που έχει το κέλυφος του αυγού με το κοτόπουλο. Όταν, όμως, πάρει την οδό της εσωτερικής ζωής, η μάθηση και η γνώση αυτού του τύπου του είναι άχρηστες.
Όσο περισσότερο μπορεί να ξεχάσει αυτή την γνώση και να τη διαγράψει από τη μνήμη του, τόσο πιο ικανός γίνεται να κατακτήσει τον αντικειμενικό σκοπό που τον κάνει να παίρνει τον πνευματικό δρόμο.
Γι αυτό είναι μεγάλος ο αγώνας για όσους έχουν τη γνώση και την πείρα της εξωτερικής ζωής, γιατί θα πρέπει να δεχτούν ότι, αφού έχουν προοδεύσει τόσο στην κατάκτηση της γνώσης αυτού του κόσμου, θα πρέπει τώρα να στραφούν προς τα πίσω. Πολύ συχνά αδυνατούν να το καταλάβουν.
Πολλοί το βρίσκουν παράξενο και γι αυτό το λόγο απογοητευμένοι. Όμως, είναι σα να μαθαίνουμε τη γλώσσα μιας χώρας, ενώ θέλουμε να πάμε σε μια άλλη χώρα, όπου η γλώσσα που μαθαίνουμε είναι άγνωστη και η γλώσσα της χώρας αυτής μη κατανοητή σε μας. Όπως ακριβώς υπάρχει ο βόρειος και ο νότιος πόλος, υπάρχει η εξωτερική και η εσωτερική ζωή. Η διαφορά τους είναι ακόμα μεγαλύτερη, γιατί το χάσμα ανάμεσα στην εσωτερική και την εξωτερική ζωή είναι μεγαλύτερο από την απόσταση που χωρίζει το βόριο από το νότιο πόλο. Ένας άνθρωπος που προχωρεί νότια, δεν πλησιάζει το βόριο πόλο.
Αντιθέτως απομακρύνεται από αυτόν. Για να φτάσει εκεί, θα πρέπει να πάρει την αντίθετη κατεύθυνση. Όμως, αυτό δεν είναι δύσκολο για έναν ειλικρινή ταξιδιώτη στον πνευματικό δρόμο. Το μόνο που έχει να κάνει είναι να στρέψει τον ενθουσιασμό του προς την αντίθετη κατεύθυνση, να διοχετεύσει τον ενθουσιασμό που δείχνει για τη μάθηση των πραγμάτων αυτού του κόσμου στο έργο της λήθης, της διαγραφής από τη μνήμη, κι έτσι να μπορέσει να μάθει κάτι απ’ όσα αφορούν την εσωτερική ζωή.
Το ερώτημα που τίθεται είναι πως διαγράφει κανείς κάτι από το νου του. Μάθηση, είναι το δέσιμο ενός κόμπου στο νου. Κάθε φορά που διδάσκεται κανείς κάτι από την εμπειρία του η από έναν άλλον άνθρωπο, δένει έναν κόμπο στο νου, που σημαίνει ότι έχει τόσους κόμπους, όσα είναι τα πράγματα που έχει μάθει.
Η διαγραφή ενός πράγματος από το νου μοιάζει με το λύσιμο ενός κόμπου και είναι εξίσου δύσκολο. Η πνευματική ολοκλήρωση γίνεται με την αναζήτηση ενός πνευματικού καθοδηγού, ενός ανθρώπου που να μπορεί να εμπιστευτεί κανείς απόλυτα και να τον πιστέψει με σιγουριά, κάποιον που να μπορεί να σέβεται κανείς και με τον οποίο θα υπάρχει ένας δεσμός συμπάθειας που θα μπορούσε να ολοκληρωθεί σε ότι αποκαλούμε αφοσίωση.
Από τη στιγμή που θα βρει κάποιο στη ζωή που να τον θεωρεί καθοδηγό του, θα πρέπει να τον εμπιστευτεί απόλυτα και να μην του κρύβει το παραμικρό.
Βέβαια κάθε καθοδηγός έχει τις δικές του μεθόδους που εξαρτώνται από τη ψυχοσύνθεση του και από την ικανότητα διάκρισης που του επιτρέπει να βρίσκει ένα διαφορετικό δρόμο για κάθε καθοδηγούμενο. Μπορεί να οδηγήσει έναν καθοδηγούμενο στο προορισμό του από τη βασιλική οδό η από τους δρόμους και τα στενά, από την παραλία η μέσα από την πόλη, από οποιονδήποτε δρόμο εκείνος κρίνει καλύτερο, λαμβάνοντας υπόψη του τις περιστάσεις.
- M.D, Παθολόγος-Βελονιστής-Παραψυχολόγος, (Πρόεδρος Παγκύπριου Ομίλου Παραψυχολογίας)
