Σε αυτή τη σύγχρονη εποχή για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε, όχι μόνο σωματικά, αλλά νοητικά και ψυχικά, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η ζωή δεν είναι ούτε τα ακριβά αυτοκίνητα, ούτε το τελευταίο ρεύμα της μόδας, ούτε τα κουτσομπολιά για το ποιος έκανε τι και σε ποιόν. Η ζωή είναι να φροντίζουμε ο ένας τον άλλο, κι αν χρειαστεί μερικές φορές να θυσιάζουμε για αυτό την άνεση μας.
Χρειάζεται να δουλεύουμε όλοι μαζί. Αυτό δεν αποτελεί κάποια ανακοίνωση η μια μορφή κηρύγματος αλλά είναι η αλήθεια. Ζωή είναι να μοιράζεσαι και να φροντίζεις—να δίνεις χωρίς όρους. Ως ανθρώπινα όντα έχουμε ευθύνη απέναντι στη κοινωνία μας, τα παιδιά μας, τους άλλους ανθρώπους και τα ζώα.
Η κοινωνία μας έχει παγιδευτεί σε έναν υλιστικό τρόπο ζωής, ο οποίος απέχει πολύ από την αλήθεια. Αγοράσατε λοιπόν, το τελευταίο μοντέλο της Mercedes και νιώθετε περήφανοι. Είναι θαυμάσιο που έχετε μεγάλη οικονομική άνεση και μπορείτε να απολαμβάνετε τέτοιες πολυτέλειες, αλλά σε τελική ανάλυση και τι έγινε με αυτό;
Μπορείτε να πάρετε κάτι μαζί σας όταν πεθάνετε; Νιώθετε πραγματικά ευτυχισμένοι μέσα σας επειδή αγοράσατε το καινούργιο μοντέλο της Mercedes; Κάνει αυτό σε κάτι πιο χαρούμενο τα μέλη της οικογένειας σας, εκτός από το γεγονός ότι έκανε πιο άνετες τις μετακινήσεις τους; Μήπως αυτό θα βοηθήσει τα παιδιά να αναπτύξουν την ενσυναίσθηση και την κατανόηση για τους άλλους ανθρώπους; Δεν υπάρχει τίποτα το μεμπτό στο να επιθυμείτε μια καλύτερη ζωή. Αυτή είναι μια από τις καθοδηγητικές δυνάμεις που βοήθησαν στην ανάπτυξη της ανθρωπότητας και που στηρίζει τους ανθρώπους όταν περνάνε δύσκολες καταστάσεις, αλλά εμείς είμαστε πια κρυμμένοι και χαμένοι μέσα στις ζώνες υπεκφυγών. Το βόλεμα έχει γίνει τρόπος ζωής.
Σε καμιά άλλη εποχή δεν υπήρχαν τόσοι πολλοί άνθρωποι που να βρίσκονται σε θεραπεία ψάχνοντας γι αυτό το ασύλληπτο «κάτι» που λείπει από τη ζωή τους. Αυτό το ασύλληπτο «κάτι» διαφεύγει στους πιο πολλούς από εμάς μέσα στη σύγχρονη κοινωνία.
Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μας έχουν κάνει να κρίνουμε τον εαυτό μας και τους άλλους με βάση το ντύσιμο και την ποσότητα των υλικών αγαθών που έχουμε στη κατοχή μας. Αυτός ο υλιστικός τρόπος θέασης του κόσμου ξεκίνησε σαν μια κίνηση προόδου για να μετατραπεί στο τέλος του αιώνα σε παραλλήρημα. Αν η ζωή είναι τέλεια για εσάς και για μένα μέσα στην άνεση και την πολυτέλεια, τότε γιατί ακόμη νιώθουμε τόσο άδειοι; Πολλοί άνθρωποι αντιδρούν στο «βαριέμαι», η στο έχω «τρελλαθεί», η στο «Είμαι πολύ στεναχωρημένος» σκεπτόμενοι: «Μπορεί να πάω για ψώνια να νιώσω καλύτερα». Σίγουρα, αυτό θα σας κάνει να νιώσετε καλύτερα- για λίγη ώρα- αλλά μετά; Θα αρχίσετε πάλι να νιώθετε αυτό το κενό μέσα σας και θα βγείτε πάλι έξω να αγοράσετε κάτι άλλο αυτή τη φορά. Έχουμε απομακρυνθεί πολύ από τον πραγματικό σκοπό για τον οποίο βρισκόμαστε εδώ. Είμαστε εδώ για να δουλέψουμε όλοι μαζί για μια καλύτερη ζωή ως κοινωνία, κι όχι μόνο για τον εαυτό μας ως μεμονωμένα άτομα.
Έχουμε πιαστεί στα δίχτυα ενός υλιστικού πολιτισμού. Όλοι μας γυρεύουμε τα πράγματα που θα μας κάνουν ευτυχισμένους και που θα ανεβάσουν τη διάθεση μας έξω από εμάς, όμως η πραγματική ευτυχία πηγάζει από τον εσωτερικό μας κόσμο. Η επαφή μας με τον εσωτερικό μας κόσμο είναι αυτό που θα μετριάσει την μελαγχολία και θα καλύψει το κενό που νιώθουμε μέσα μας.
- M.D, Παθολόγος-Βελονιστής-Παραψυχολόγος, Πρόεδρος Παγκύπριου Ομίλου Παραψυχολογίας
