Του Δρος Γιώργου Πισιάρα*
Πρέπει να εξετάσουμε πολύ προσεκτικά τη λέξη ομορφιά. Τι είναι ομορφιά; Κοιτάζουμε όχι μόνο τη λέξη αλλά και ολόκληρη τη σημασία αυτής της λέξης, την απεραντωσύνη της, το αμέτρητο βάθος της ομορφιάς. Μπορούμε να μιλήσουμε γι’ αυτήν, αλλά η συζήτηση, τα λόγια, οι εξηγήσεις και οι περιγραφές δεν είναι η ομορφιά. Η ομορφιά είναι τελείως διαφορετικό. Γι’ αυτό πρέπει κανείς, να είναι πολύ προσεχτικός με τις λέξεις, γιατί το μυαλό μας δουλεύει, δρα μέσα σε μια κίνηση λέξεων. Οι λέξεις μεταφέρουν αυτό που νιώθει κανείς, αυτό που σκέφτεσαι και το μυαλό δέχεται τις εξηγήσεις, γιατί το μεγαλύτερο μέρος της δομής του μυαλού μας είναι λεκτικό.
Τι είναι όμως ομορφιά;
Μήπως είναι η ομορφιά που υπάρχει στο πρόσωπο κάποιου ανθρώπου; Μήπως είναι ότι υπάρχει στα μουσεία, στη ζωγραφική, κλασική και μοντέρνα;
Μήπως υπάρχει ομορφιά στη μουσική; Μπετόβεν, Μότσαρτ, Μπαχ και σ’ όλο εκείνο το θόρυβο που υπάρχει στοv κόσμο και τον αποκαλούν μουσική;
Υπάρχει ομορφιά σε κάποιο ποίημα; Στη λογοτεχνία, στο χορό; Είναι όλα αυτά ομορφιά;
΄Η μήπως η ομορφιά είναι κάτι τελείως διαφορετικό;
Το ερευνούμε μαζί. Σας παρακαλώ, αν επιτρέπεται να σας υποδείξει κανείς με όλο το σεβασμό, μη δέχεστε τις λέξεις, μη μένετε ευχαριστημένοι μόνο με τις περιγραφές και τις εξηγήσεις, μη συμφωνείτε ή διαφωνείτε, αλλά ας τα βγάλουμε απο το μυαλό μας όλα αυτά και ας το κοιτάξουμε πολύ προσεκτικά. Ας εμβαθύνουμε τη λέξη. Χωρίς την ιδιότητα της ομορφιάς, που είναι ευαισθησία, δεν υπάρχει αλήθεια. Αυτή η ιδιότητα δεν υπονοεί μόνο την ομορφιά της φύσης της ερήμου, τα δάση, τα ποτάμια, τα τεράστια βουνά με την απέραντη αξιοπρέπεια και μεγαλοπρέπεια της αλλά και μια αίσθηση της ομορφιάς γενικά.
Θα μπορούσαμε λοιπόν σήμερα το πρωί, να βγάλουμε απο το μυαλό μας όλες εκείνες τις λέξεις και να εμβαθύνουμε σε αυτό το τεράστιο, εξαιρετικά πολύπλοκο, λεπτό ερώτημα..Ποια είναι η φύση της ομορφιάς; Δεν γράφουμε ποίημα. Όταν κοιτάτε εκείνα τα βουνά, εκείνους τους τεράστιους βράχους που τινάζονται στον ουρανό, αν τα κοιτάξετε ήσυχα νιώθετε την απεραντωσύνη της, την ατέλειωτη μεγαλοπρέπεια της και για μια στιγμή, για ένα δευτερόλεπτο, η τρομακτική αξιοπρέπεια τους, η σταθερότητα τους, διώχνει όλες σας τις σκέψεις, τα προβλήματα σας σωστά; Και λέτε: «Τι υπέροχα που είναι». Τι έχει συμβεί λοιπόν; Η μεγαλοπρέπεια εκείνων των βουνών, η ίδια απεραντωσύνη του ουρανού και το γαλάζιο και τα σκεπασμένα με χιόνι βουνά, διώχνουν για ένα δευτερόλεπτο ολα σας τα προβλήματα.
Σας κάνουν να ξεχάσετε ολοκληρωτικά τον εαυτό σας για ένα δευτερόλεπτο. Σας συναρπάζουν. Όταν πάτε στην εκκλησία ή στο ναό ή στο τζαμί, εκεί οι ψαλμωδίες, οι τελετές, οι κυματισμοί της φωνής, είναι τόσο καλά οργανωμένα ώστε να δημιουργείται ένα ειδικό αίσθημα που το ονομάζετε λατρεία, που το ονομάζετε θρησκευτικό συναίσθημα. Είναι αυτό ομορφιά;
Υπάρχει ομορφιά, εκεί όπου υπάρχει προσωπική επιδίωξη; Ή μήπως ομορφιά υπάρχει μόνο όταν δεν υπάρχει τίποτα το προσωπικό; Όταν δεν υπάρχει το εγώ, ο παρατηρητής.
Είναι δυνατόν να ζήσει κανείς σ’ αυτό τον κόσμο χωρίς τον εαυτό, το εγώ, την προσωπικότητα, τις ατομικές διεκδικήσεις; Πότε υπάρχει ομορφιά; Μόνο όταν υπάρχει πραγματική ελευθερία απ’ όλα αυτά.
- M.D, Παθολόγος-Βελονιστής-Παραψυχολόγος, (Πρόεδρος Παγκύπριου Ομίλου Παραψυχολογίας)
