Του Δρος Γιώργου Πισιάρα*
«Στη θέση μου,
Θα βρείτε
Τη μέρα της ονειροφαντασίας,
Και του ήλιου»
Αυτό δεν είναι που κάνουν οι πιο πολλοί από εμάς; Οι γονείς, οι δάσκαλοι, οι μεγάλοι, λένε, « κάνε αυτό». Το λένε είτε ευγενικά είτε με το ξύλο, κι’ επειδή εμείς φοβόμαστε, υπακούμε. Το ίδιο μας κάνουν και οι κυβερνήσεις και οι στρατιωτικοί. Εκπαιδευόμαστε από την παιδική ηλικία να υπακούμε, χωρίς να ξέρουμε για τι πρόκειται. Όσο πιο εξουσιαστικοί είναι οι γονείς μας κι’ όσο πιο τυραννική η κυβέρνηση, τόσο περισσότερο εξαναγκαζόμαστε, διαμορφωνόμαστε από τα πρώιμα χρόνια μας και χωρίς να καταλαβαίνουμε γιατί θα πρέπει να κάνουμε αυτό που μας λένε να κάνουμε, εμείς υπακούμε.
Μας λένε και τι να σκεφτόμαστε. Ο νους μας αδειάζει από κάθε σκέψη που δεν επιδοκιμάζεται από το κράτος, από τις τοπικές αρχές.
Ο παπάς μας λέει πώς αυτό είναι έτσι, το θρησκευτικό βιβλίο μας λέει ότι αυτό είναι έτσι κι ο δικός μας εσωτερικός φόβος μας σπρώχνει να υπακούσουμε. Γιατί αν δεν υπακούσουμε, θα βρεθούμε σε σύγχυση, θα νιώσουμε χαμένοι. Έτσι, υπακούμε επειδή είμαστε πολύ απερίσκεπτοι. Δεν θέλουμε να σκεφτόμαστε επειδή το να σκέφτεται κανείς είναι ενοχλητικό.
- Για να σκεφτόμαστε πρέπει να αμφιβάλλουμε, να ερευνούμε, ν’ ανακαλύπτουμε για τον ίδιο τον εαυτό μας. Κι οι μεγαλύτεροι μας δεν θέλουν να ερευνούμε, δεν έχουν την υπομονή ν’ ακούν τις ερωτήσεις μας.
Είναι πολύ απασχολημένοι με τις δικές τους διαμάχες, τις φιλοδοξίες και προκαταλήψεις τους, με τα πρέπει και δεν πρέπει της ηθικής και του καθωσπρεπισμού τους. Κι εμείς που είμαστε νέοι φοβόμαστε μήπως παραστρατήσουμε, επειδή και εμείς θέλουμε να είμαστε καθωσπρέπει. Μήπως δεν θέλουμε να φοράμε όλοι τα ίδια ρούχα, για να μοιάζουμε;
ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΕΛΕΥΘΕΡΩΤΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΦΟΒΟ
Οποιαδήποτε και αν είναι η ηλικία μας, οι πιο πολλοί από εμάς υπακούμε, ακολουθούμε, αντιγράφουμε, επειδή εσωτερικά φοβόμαστε να είμαστε αβέβαιοι. Θέλουμε να έχουμε σιγουριά τόσο οικονομική όσο και ηθική. Θέλουμε να μας επιδοκιμάζουν. Θέλουμε να βρισκόμαστε σε ασφαλή θέση, να είμαστε μαντρωμένοι και ποτέ να μην αντιμετωπίζουμε φασαρίες, πόνο, μαρτύριο.
Ο φόβος είναι που συνειδητά ή ασυνείδητα μας κάνει να υπακούμε το δάσκαλο, τον ηγέτη, τον παπά, την κυβέρνηση.
Είναι ο φόβος μήπως τιμωρηθούμε που μας εμποδίζει από το να κάνουμε κάτι βλαβερό στους άλλους. Έτσι πίσω απ’ όλες τις πράξεις μας, τις απληστίες και επιδιώξεις μας, καραδοκεί αυτή η επιθυμία για βεβαιότητα, αυτή η επιθυμία να είμαστε ασφαλείς, εξασφαλισμένοι.
Χωρίς να ελευθερωθούμε από το φόβο, το να υπακούμε απλώς έχει πολύ λίγη σημασία. Εκείνο που έχει σημασία είναι να έχουμε επίγνωση αυτού του φόβου μέρα με τη μέρα, να παρατηρούμε πώς εκδηλώνεται με διάφορους τρόπους. Μόνο όταν υπάρχει ελευθερία από το φόβο μπορεί να υπάρξει αυτή η εσωτερική ποιότητα της κατανόησης, αυτή η μοναχικότητα στην οποία δεν υπάρχει συσσώρευση γνώσης ή εμπειρίας.
- M.D, Παθολόγος-Βελονιστής-Παραψυχολόγος, (Πρόεδρος Παγκύπριου Ομίλου Παραψυχολογίας)
