Του Δρος Γιώργου Πισιάρα*
Πότε αρχίζουμε να εξαπατάμε τον εαυτό μας;
Τη στιγμή που υπάρχει αυτή η παρόρμηση να είμαστε κάτι, να γίνουμε κάτι, η να πετύχουμε. Πολύ δύσκολα μπορεί να απελευθερωθεί από αυτό ο νους. Είναι από τα βασικά προβλήματα της ζωής μας. Είναι δυνατόν να ζεις σ’ αυτό τον κόσμο και να μην είσαι τίποτα; Τότε μόνο υπάρχει ελευθερία από κάθε αυταπάτη, γιατί τότε μόνο δεν ζητά ο νους κάποιο αποτέλεσμα, δεν ζητάει μια ικανοποιητική απάντηση, δεν ζητά κανένα είδος δικαίωσης, δεν ζητά να νιώσει ασφάλεια οποιασδήποτε μορφής, σε οποιανδήποτε σχέση.
Αυτό συμβαίνει μόνο όταν ο νους συνειδητοποιήσει τις δυνατότητες και τις πονηριές της αυταπάτης και έτσι, μέσα από την κατανόηση, εγκαταλείψει κάθε μορφή δικαίωσης και ασφάλειας, πράγμα που σημαίνει ότι είναι ικανός τότε να μην είναι απολύτως τίποτα. Όσο εξαπατάμε τον εαυτό μας, με οποιονδήποτε τρόπο, δεν μπορεί να υπάρξει αγάπη. Όσο ο νους είναι ικανός να δημιουργεί και να επιβάλλει στον εαυτό του μια πλάνη, προφανώς αποχωρίζεται από την συλλογική η την ενιαία κατανόηση. Αυτή είναι μια από τις δυσκολίες μας: δεν ξέρουμε πώς να συνεργαστούμε. Το μόνο που ξέρουμε είναι ότι προσπαθούμε να συνεργαστούμε για κάποιο σκοπό που εμείς έχουμε δημιουργήσει.
Αλλά μπορούμε να συνεργαστούμε μόνο όταν έχουμε ένα κοινό σκοπό, που δεν έχει δημιουργηθεί από τη σκέψη. Εκείνο που είναι σημαντικό είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι η συνεργασία είναι δυνατή μόνο όταν κανένας μας δεν θέλει να είναι κάποιος, να είναι κάτι. Όταν εσύ και εγώ θέλουμε να είμαστε κάτι, τότε η κοινή πίστη και όλα τα παρόμοια γίνονται απαραίτητα, τότε είναι αναγκαία μια αυτοπροβαλλόμενη ουτοπία.
Μια πίστη δεν φέρνει συνεργασία- απεναντίας, χωρίζει.
Οι άνθρωποι των θρησκειών είναι ο ένας εναντίον του άλλου, παρόλο που στα λόγια συμφωνούν ότι η ζωή είναι μία, ότι ο Θεός είναι ένας- τα ξέρετε όλα αυτά. Και μέσα τους, τα πιστεύω τους, οι απόψεις τους και οι εμπειρίες τους τους χαλάνε και τους κρατούν διαιρεμένους. Η εμπειρία γίνεται και αυτή παράγοντας διαίρεσης στη σχέση μας με τους ανθρώπους.
Η εμπειρία είναι ένας τρόπος αυταπάτης. Αν έχω ζήσει κάτι, κολλάω σ’ αυτό, δεν εμβαθύνω σε όλο το πρόβλημα της διαδικασίας της εμπειρίας, αλλά επειδή έχω κάποια εμπειρία, το θεωρώ αρκετό και κολλάω σ’ αυτό, επιβάλλοντας έτσι- μέσα από την εμπειρία την αυταπάτη. Η δυσκολία μας βρίσκεται στο ότι ο καθένας μας έχει τόσο ταυτιστεί με κάποια συγκεκριμένη πίστη, με κάποια ιδιαίτερη φόρμα η μέθοδο δημιουργίας ευτυχίας η οικονομικής ρύθμισης, ώστε ο νους μας είναι αιχμαλωτισμένος από αυτά και είμαστε ανίκανοι να πάμε βαθύτερα στο πρόβλημα. Και έτσι θέλουμε να παραμένουμε αποτραβηγμένοι μέσα στις ιδιαίτερες κατευθύνσεις, πίστεις και εμπειρίες μας. Μέχρι να τις διαλύσουμε, με την κατανόηση,- όχι μόνο στο επιφανειακό επίπεδο αλλά και βαθύτερα- δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη στο κόσμο.
Η αλήθεια δεν είναι κάτι που κερδίζεται. Η αγάπη δεν μπορεί να έρθει σ’ εκείνους που έχουν την επιθυμία να κρεμαστούν επάνω της η που θέλουν να ταυτιστούν μαζί της. Αυτές οι καταστάσεις έρχονται όταν ο νους δεν ψάχνει. Όταν ο νους είναι εντελώς ήσυχος. Όταν δεν δημιουργεί τάσεις, σχέσεις και πιστεύω όπου να μπορεί να στηριχθεί η να παίρνει κάποια δύναμη, πράγμα που είναι ένδειξη αυταπάτης. Μόνο όταν ο νους κατανοήσει όλη τη διαδικασία της επιθυμίας μπορεί να είναι ήσυχος.
- M.D, Παθολόγος-Βελονιστής-Παραψυχολόγος, (Πρόεδρος Παγκύπριου Ομίλου Παραψυχολογίας)
