Του Δρος Γιώργου Πισιάρα*
« Σε καιρό βροχής έρχομαι
Τραγουδώ μεσ’ τα λουλούδια.
Λέω το τραγούδι μου,
Χαίρεται η καρδιά μου.
Το νερό των λουλουδιών
Αφρίζει στη γη.
Η καρδιά μου μέθυσε»
Οι κανονικοί άνθρωποι αισθάνονται πραγματικό τρόμο, όταν τους ζητηθεί να σηκωθούν και να μιλήσουν μπροστά σε κοινό. Αυτός ο τόσο λογικός και πολυσυζητημένος φόβος, πρέπει όχι μόνο να γίνει κατανοητός, αλλά να θεωρηθεί και ευπρόσδεκτος. Ακόμη και αν δεν τύχει ποτέ να μιλήσουμε από κάποια εξέδρα, ο φόβος αυτός έχει να μας μάθει πολλά.
- Αν το καλοσκεφτούμε, μήπως τις περισσότερες φορές δεν μιλάμε στο κοινό;
Όπως κατά κάποιο τρόπο είμαστε όλοι πωλητές, έτσι είμαστε και δημόσιοι ομιλητές. Κάθε φορά που παίρνουμε μια απόφαση για το αν μπορούμε να κάνουμε κάτι η όχι, στην πραγματικότητα πουλάμε κάτι στον εαυτό μας.
Είτε πεις ότι μπορείς, είτε πεις ότι δεν μπορείς, και στις δυο περιπτώσεις έχεις δίκιο. Κοίταξε, μπορώ να σου κρατήσω το χέρι και να κλάψω μαζί σου, να συμμεριστώ το πρόβλημα σου και να σου πω πως ξέρω ότι η ζωή είναι άδικη, πως σου μοίρασαν άσχημο φύλλο, πως σε ξεγέλασαν πράγματα που ήταν έξω από τον έλεγχο σου, πως δεν φταις εσύ για την αρρώστια που σε βρήκε.
Μπορώ να πω με βεβαιότητα πως κατανοώ και αποδέχομαι το γεγονός ότι δεν μπορούμε να αποφύγουμε όλες τις απογοητεύσεις, τις απώλειες και τις τραγωδίες που συμβαίνουν στη ζωή μας, κι ακόμα αντιλαμβάνομαι πως δεν γεννηθήκαμε όλοι με τις ίδιες ικανότητες. Συμφωνώ μαζί σου, η ζωή μπορεί να είναι σκληρή. Πρέπει να ξέρεις ποιος είναι υπεύθυνος. Εγώ είμαι ο υπεύθυνος.
- Μπορεί μα μην είμαι σε θέση να εμποδίσω το κακό να συμβεί, είμαι όμως υπεύθυνος για τη στάση μου απέναντι στις αναπόφευκτες δυστυχίες που μου μαυρίζουν τη ζωή.
Πράγματι τυχαίνουν δυστυχίες. Το πώς όμως εγώ τις αντιμετωπίζω, είναι αυτό που καθορίζει τον χαρακτήρα μου και την ποιότητα της ζωής μου. Μπορώ να επιλέξω να παραμείνω αιώνια λυπημένος και αδρανής εξαιτίας μιας δυσβάσταχτης απώλειας ή να ανασυρθώ από τον πόνο μου και να διαφυλάξω σαν θησαυρό το πιο πολύτιμο χάρισμα που έχω-την ίδια τη ζωή.
Εσύ και εγώ είμαστε ανθρώπινα πλάσματα, με απεριόριστες δυνατότητες για αλλαγή. Μπορείς να ζήσεις μια ζωή πιο γεμάτη, πιο πλούσια. Όταν –χωρίς καμιά δικαιολογία πλέον- αναλάβεις την ευθύνη για την ίδια σου τη ζωή, όχι μόνο θα αποκτήσεις απίστευτη δύναμη για να πετύχεις τους στόχους σου και να έχεις μεγαλύτερη πίστη στον εαυτό σου, αλλά και θα είσαι σε θέση να ελέγχεις τον πόνο, που αναπόφευκτα συνοδεύει κάθε συναισθηματικό τραύμα.
- Για να είμαστε όμως σε θέση να δεχτούμε πλήρως τις ευθύνες μας, χρειάζεται να καταλάβουμε ποιοι πραγματικά είμαστε.
Αναρωτήθηκες αλήθεια ποτέ, «ποιος είμαι;»
Εσύ είσαι ο μοναδικός εαυτός σου που θα ζήσει ποτέ. Μπροστά από ένα καθρέφτη ή ένα μικρόφωνο, είσαι αυτός που είσαι, και το να παραδεχτείς αυτή την απλή αλήθεια είναι η σκληρότερη και ταυτόχρονα η πιο επωφελής πρόκληση της ζωής σου. Είναι τα γονίδια μας, που καθορίζουν το ποιοι είμαστε; Μόνο εν μέρει. Η μοναδικότητα μας απλά αρχίζει με την κληρονομικότητα.
- M.D, Παθολόγος-Βελονιστής-Παραψυχολόγος, (Πρόεδρος Παγκύπριου Ομίλου Παραψυχολογίας)
