Του Δρος Γιώργου Πισιάρα*
« Μέσα στη σιωπή
Του δειλινού,
Χαρίσαμε
Τον θρίαμβο
Των διαστημάτων»
Οι άνθρωποι δεν ξέρουν πια σε τι πρέπει να υπολογίζουν. Τα πράγματα τους φαίνονται ολοένα και πιο αβέβαια. Το κοινωνικό χάος είναι τρομακτικό, αλλά το ατομικό χάος είναι ακόμη πιο φοβερό. Από πολύ ενωρίς ψάχνουμε όλοι μας να βρούμε τρόπους να οργανώσουμε το χάος αυτό.
Όλοι μας ξεκινούμε σαν επιστήμονες κάποιας ειδικότητας. Δημιουργούμε βαθμιαία μια εσωτερική άποψη του κόσμου, η οποία ξεδιαλέγει την συντριπτική πλημμύρα των ερεθισμάτων που έρχονται προς το μέρος μας. Αλλά από τα ερεθίσματα αυτά, τα θεωρούμε επιθυμητά και ασφαλή και άλλα κακά και επικίνδυνα. Αποφασίζουμε ότι ορισμένες πράξεις θα μας προσφέρουν τα αποτελέσματα που θέλουμε και ότι άλλες, είναι πιθανόν να μας δημιουργήσουν φασαρίες.
Καθένας από εμάς δημιουργεί ένα είδος ικανοποιητικής υποθέσεως που λέει:
«Αυτός είναι ο λόγος ύπαρξης της ζωής.» Τις υποθέσεις αυτές τις κάνουμε όταν είμαστε πολύ νέοι και οι θεωρίες αυτές είναι συχνά πολύ έξυπνες και μας βοηθούν πραγματικά να επιβιώσουμε
Το κακό είναι ότι, πολύ συχνά. Δεν τις αναθεωρούμε, καθώς μεγαλώνουμε και αποκτούμε μεγαλύτερη εμπειρία. Εξακολουθούμε να προσαρμόζουμε τις καινούργιες εμπειρίες μας στα παλιά αχνάρια.
Είμαι βέβαιος ότι οι περισσότεροι άνθρωποι θα αρνηθούν ότι είχαν δημιουργήσει τέτοιες υποθέσεις. Ίσως να είχαν ορισμένες εντυπώσεις, ορισμένες προκαταλήψεις και συνδέσμους από διάφορα πράγματα που τους συνέβησαν όταν ήταν παιδιά, αλλά πολύ σπάνια κάτι τόσο πολύπλοκο όπως μία θεωρία.
Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν γνωρίζουν ότι έχουν μια τέτοια θεωρία, γιατί ποτέ δεν τη διετύπωσαν με λέξεις. Οι θεωρίες αυτές είναι κατασκευασμένες από αόρατ συναισθήματα, από σιωπηρές υποψίες, από πράγματα για τα οποία δεν τολμούσαμε να μιλήσουμε η και να παραδεχτούμε ακόμη σαν παιδιά.
Τα πράγματα αυτά αφορούν τις πιο ισχυρές και προβληματικές δυνάμεις της ανθρώπινης ζωής, όπως το σέξ και η επιθετικότητα, τα οποία οι περισσότερες οικογένειες θεωρούν πολύ φοβερά για να τα συζητήσουν.
Αναπτύσσουμε έτσι πολύπλοκες ιδέες για τη φύση της πραγματικότητας, τις οποίες ποτέ δεν μεταδίδουμε και ποτέ δεν εξετάζουμε.
Κάποιος είπε ότι ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο επάνω σε μια κρίση αφηρημάδας. Και εμείς κάνουμε το ίδιο σχεδόν. Δημιουργούμε μισοκοιμισμένοι διάφορες απόψεις για τον κόσμο και τις αφήνουμε να χρωματίζουν τη ζωή μας, όπως οι έγχρωμοι φακοί. Ναι. Και η επίδραση τους μπορεί να είναι πολύ έντονη.
Πιστεύουμε συχνά ότι αντιδρούμε απέναντι σε πραγματικούς ανθρώπους και γεγονότα, τα οποία ορίζουμε σαν μέρη του εσωτερικού μυθιστορήματος που γράφουμε σε όλη τη ζωή μας.
Αν για παράδειγμα κάποιος αισθάνεται ότι έχει εγκαταλειφθεί όταν ήταν παιδί από έναν σημαντικό ενήλικα και αυτό γίνει ζωτική εμπειρία στον τρόπο με τον οποίο βλέπει τον κόσμο, υπάρχουν πολλοί τρόποι με τους οποίους μπορεί να συνεχίσει να διατηρεί την εμπειρία αυτή.
Ένας από αυτούς είναι να επιζητεί το είδος προσώπων που είναι πιθανό ότι θα τον εγκαταλείψουν σαν ενήλικα—και στο σημείο αυτό όλοι είμαστε πολύ ικανοί. Άλλος τρόπος, είναι να απομακρύνει τους άλλους με τη προσωπική του συμπεριφορά. Οποιονδήποτε τρόπο κι αν διαλέξει, επιβεβαιώνει τη θεωρία του για το τι μπορεί να περιμένει από τους άλλους, και αυτό του είναι πολύ ευχάριστο….
- M.D, Παθολόγος-Βελονιστής-Παραψυχολόγος, (Πρόεδρος Παγκύπριου Ομίλου Παραψυχολογίας)
