Του Δρ. Γιώργου Πισιάρα*
Ο καλύτερος δρόμος, η καλύτερη μέθοδος για να ελευθερωθείτε, είναι η αγάπη. Και η λιγότερο καλή είναι ο εγωισμός ,η τσιγκουνιά, οι πονηριές, οι υπολογισμοί. Στη γενναιοδωρία, τη θυσία, την καλοσύνη, σε όλες τις χειρονομίες που κάνει κανείς για να δώσει, εργάζεται πάντα για την απελευθέρωση του. Να γιατί, αντί να γαντζώνεστε πάνω σε αυτά που έχετε, να βρίσκετε προφάσεις, να λογαριάζετε, δώστε! Κοιτάξτε πως ενεργούν οι άνθρωποι όταν χωρίζουν σε ένα διαζύγιο. Με τι μανία γραπώνονται πάνω στα συμφέροντα τους. Ναι, δεν ξέρουν όμως ότι, εξαιτίας αυτής της συμπεριφοράς, θα πρέπει ακόμη να ξανασυναντηθούν και να ανεχτούν ο ένας τον άλλο στις μελλοντικές ενσαρκώσεις.
Η αγάπη, η γενναιοδωρία, η καλοσύνη, η επιείκεια και η ευσπλαχνία βάζουν το μαθητή στο δρόμο της απελευθέρωσης. Βέβαια, αν μιλήσετε για καλοσύνη και θυσία στους κοινούς ανθρώπους θα σας περάσουν για το μεγαλύτερο βλάκα, γιατί αυτοί δεν έχουν αυτό το φως και δεν γνωρίζουν την αξία της γενναιοδωρίας. Ενώ ένας Μύστης γνωρίζει ότι αξίζει πραγματικά το κόπο να δίνει κανείς, να βοηθάει, να χαρίζει, να είναι γενναιόδωρος, γιατί έτσι ελευθερώνεται. Λοιπόν, να δίνετε, να δίνετε, και μάλιστα πιο πολλά από αυτά που απαιτεί η δικαιοσύνη, γιατί έτσι θα ελευθερωθείτε πιο γρήγορα.
Υπάρχουν έθνη, χώρες, λαοί που, όπως συμβαίνει και σε κάθε ανθρώπινο ον η πράγμα που γεννιέται, μεγαλώνουν, γερνούν και πρέπει να αφήσουν τη θέση τους σε άλλους. Δίνουν αυτά που πρέπει να δώσουν, και έπειτα σβήνουν. Θα έλεγε κανείς ότι αναπαύονται για να μπορέσουν μια μέρα να ξαναξυπνήσουν και να δώσουν και πάλι θησαυρούς και πλούτη.
Το έχουμε δει αυτό με όλους τους πολιτισμούς, και αυτό μάλιστα είναι και το πεπρωμένο των θρησκειών: καθεμιά αναπτύσσεται, επεκτείνει σιγά σιγά την επιρροή της, φτάνει σε ένα πολύ ψηλό σημείο, και μετά σταματάει, σκληραίνει και χάνει τα μεγάλα κλειδιά της ζωής. Ακόμη και από τα Μυστήρια, ακόμη και από τους ναούς της αρχαίας Αιγύπτου που είχαν τα κλειδιά, τη γνώση, την εξουσία, τι απομένει τώρα; Όλοι αυτοί οι Ιεροφάντες που βρίσκονται; Όλες αυτές οι επιστήμες που είναι; Όλα ακολούθησαν τους αναλλοίωτους νόμους της ζωής: κάθε πράγμα η κάθε ον που γεννιέται πρέπει να πεθάνει και να παραδώσει τη θέση του. Μόνο αυτό που δεν έχει αρχή δεν έχει και τέλος.
Κοιτάξτε τι ήταν η Ελλάδα στο παρελθόν, όλους αυτούς τους καταπληκτικούς δημιουργούς που έφερε στο κόσμο: ποιητές, δραματουργούς, ζωγράφους, γλύπτες, αρχιτέκτονες, φιλοσόφους.. Και τώρα.. μια χώρα συγκρίνεται με έναν ποταμό: η κοίτη του ποταμού είναι πάντα η ίδια, το νερό όμως που τρέχει είναι πάντα διαφορετικό, πάντα καινούργιο.
Οι κάτοικοι του ποταμού, οι σταγόνες του νερού, έρχονται και φεύγουν, και ενώ έρχονται άλλες για να πάρουν τη θέση τους, χύνονται προς τη θάλασσα. Όταν φτάσουν στη θάλασσα, ζεσταίνονται από τον ήλιο, εξατμίζονται, γίνονται ανάλαφρες, αιθέριες, κι ανεβαίνουν στην ατμόσφαιρα μέχρι την ημέρα που ξαναπέφτουν σαν βροχή η χιόνι, για να ξανακατέβουν και πάλι προς τις πεδιάδες σα χείμαρροι και σαν ποτάμια.
Είναι ένα ολόκληρο αδιάκοπο κύκλωμα. Και τι είναι μια χώρα; Μια χώρα δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα ποτάμι όπου μετενσαρκώνονται διαδοχικά όντα πάντα διαφορετικά, που έρχονται από άλλα μέρη. ΄Η ακόμη είναι σαν ένα σπίτι που ο προορισμός του είναι να κατοικείται καμιά δεκαριά χρόνια, π.χ. από ορισμένους ενοικιαστές, μετά τα πέντε προσεχή χρόνια από άλλα πρόσωπα.
Για δέκα χρόνια υπάρχει μουσική, τραγούδια, αρμονία, μετά οι κάτοικοι αλλάζουν και βασιλεύει μια άλλη ατμόσφαιρα, πεζή ή ταραγμένη, κι όμως το σπίτι είναι πάντα το ίδιο. Με τον ίδιο τρόπο εξηγείται το πεπρωμένο πολλών χωρών.
• M.D, Παθολόγος-Βελονιστής-Παραψυχολόγος, (Πρόεδρος Παγκύπριου Ομίλου Παραψυχολογίας)
