
Του Δρ. Γιώργου Πισιάρα*
Ο νους μας έχει γίνει νωθρός επειδή εκπαιδευτήκαμε, εκπαιδευτήκαμε έτσι που ο νους έχασε όλη του την πρωταρχική γρηγοράδα, την ικανότητα του να βλέπει άμεσα χωρίς τις εξηγήσεις και τις λέξεις. Δυστυχώς πρέπει κανείς να προχωρήσει σ’ αυτή την έρευνα διότι ο νους μας, ο εγκέφαλος μας δεν μπορεί παραδείγματος χάρη να συλλάβει άμεσα το ότι η αλήθεια δεν έχει μονοπάτι. Είναι ανίκανος να δει την απεραντοσύνη αυτής της πρότασης, την ομορφιά της, και να παραμερίσει όλους τους δρόμους έτσι που ο νους του να γίνει εξαιρετικά δραστήριος. Μια από τις δυσκολίες μας είναι ότι έχουμε γίνει μηχανιστικοί. Αν ο νους μας δεν είναι εξαιρετικά ζωντανός και δραστήριος σιγά σιγά θα μαραθεί.
Τώρα ο νους μας είναι υποχρεωμένος να σκέφτεται, είναι υποχρεωμένος να είναι δραστήριος, έστω και μερικά, αλλά όταν το κομπιούτερ αναλάβει όλη την δουλειά και την πιο πολλή σκέψη, λειτουργώντας με μια ταχύτητα που ο νους δεν μπορεί να έχει, τότε ο εγκέφαλος θα μαραθεί, θα φθαρεί.
Αυτό συμβαίνει πραγματικά, δεν είναι μια υπερβολική ιδέα, αυτό συμβαίνει τώρα και δεν το αντιλαμβανόμαστε.
Στη συγκέντρωση υπάρχει πάντα έναν κέντρο από το οποίο ενεργεί κανείς. Όταν κανείς συγκεντρώνεται, συγκεντρώνεται για κάποιο όφελος, για κάποιο βαθιά ριζωμένο κίνητρο. Παρατηρεί κανείς από ένα κέντρο. Ενώ στην προσοχή δεν υπάρχει καθόλου κέντρο. Όταν κανείς κοιτάζει κάτι απέραντο- σαν τα βουνά με την εξαιρετική μεγαλοπρέπεια τους, την κορυφογραμμή με φόντο το γαλάζιο ουρανό και την ομορφιά της κοιλάδας- η ομορφιά τους για μια στιγμή διώχνει, εξαφανίζει το κέντρο.
Ένα παιδί όταν του δίνεις ένα παιχνίδι, απορροφάται τόσο πολύ απ’ αυτό που δεν είναι πια άτακτο, είναι ολοκληρωτικά με το παιχνίδι. Αλλά μετά σπάζει το παιχνίδι και ξαναγυρίζει στον εαυτό του.
Οι πιο πολλοί από εμάς απορροφούμεθα από τα διάφορα παιχνίδια μας. Όταν χάνουμε τα παιχνίδια γυρίζουμε πάλι στον εαυτό μας. Κοιτάζουμε πάντα ή αισθανόμαστε με ένα μέρος των αισθήσεων μας. Ακούει κανείς μουσική, αλλά στην πραγματικότητα ποτέ δεν ακούει. Δεν έχει κανείς ποτέ επίγνωση για κάποιο πράγμα με όλες του τις αισθήσεις. Όταν κοιτάζει κανείς ένα βουνό, εξαιτίας της μεγαλοπρέπειας του, οι αισθήσεις του βρίσκονται σε πλήρη λειτουργία, επομένως ξεχνά τον εαυτό του. Όταν κανείς κοιτάζει την κίνηση της θάλασσας ή τον ουρανό με το μισοφέγγαρο του, όταν έχει κανείς ολική επίγνωση, με όλες του τις αισθήσεις, αυτό είναι πλήρης προσοχή στην οποία δεν υπάρχει κέντρο. Πράγμα που σημαίνει ότι προσοχή είναι η ολική σιωπή του εγκεφάλου, είναι απόλυτα ήρεμος, ακίνητος- μια απόλυτη σιωπή του νου και του εγκεφάλου.
Υπάρχουν πολλές μορφές σιωπής- η σιωπή ανάμεσα σε δυο θορύβους, η σιωπή ανάμεσα σε δυο νότες, η σιωπή ανάμεσα στις σκέψεις, η σιωπή όταν μπαίνεις μέσα σε ένα δάσος, το καθετί γίνεται απόλυτα σιωπηλό. Αυτή η σιωπή δεν φτιάχνεται από τη σκέψη, ούτε γεννιέται από το φόβο. Όταν είναι κανείς πραγματικά τρομαγμένος, τα νεύρα του και ο εγκέφαλος γίνονται ακίνητα- αλλά ο διαλογισμός δεν είναι αυτή η ποιότητα της σιωπής. Η σιωπή του διαλογισμού είναι η λειτουργία του όλου εγκεφάλου με όλες τις αισθήσεις δραστήριες. Η ελευθερία είναι που φέρνει την ολική σιωπή του νου.
• Ο Δρ. Γιώργος Πισιάρας είναι M.D, Παθολόγος-Βελονιστής-Παραψυχολόγος, (Πρόεδρος Παγκύπριου Ομίλου Παραψυχολογίας)