Του Δρος Γιώργου Πισιάρα*
« Προσπαθούσαμε
Να οργώσουμε
Τα συναισθήματα,
Και την αγάπη
Στη θάλασσα»..
Όλα μας τα βιβλία, όλη μας η λογοτεχνία, όλα είναι σκέψη. Και οι σχέσεις μας βασίζονται στη σκέψη- απλώς..σκεφτείτε το. Η γυναίκα μου είναι η εικόνα που έχω δημιουργήσει με σκέψεις. Αυτές οι σκέψεις έχουν γίνει από τη γκρίνια, από όλα όσα συμβαίνουν ανάμεσα σε έναν άντρα και μια γυναίκα: ευχαρίστηση, σέξ, εκνευρισμοί, αποκλειστικότητες και όλα εκείνα τα χωριστικά ένστικτα που συνεχίζουν να υπάρχουν.
Οι σκέψεις μας είναι αποτέλεσμα της σχέσης μας. Και τι είναι σκέψη; Σίγουρα η σκέψη είναι μια αντίδραση της μνήμης, έτσι δεν είναι; Της μνήμης ως γνώση, της μνήμης ως εμπειρίες που έχουν συσσωρευτεί, που έχουν αποθηκευτεί στα κύτταρα του εγκεφάλου. Έτσι τα ίδια τα κύτταρα του εγκεφάλου είναι τα κύτταρα της μνήμης. Και αν δεν μπορούσατε να σκεφτείτε καθόλου, θα βρισκόσαστε σε μια κατάσταση αμνησίας, δεν θα ήταν δυνατόν ούτε στο σπίτι σας να πάτε. Η σκέψη είναι η αντίδραση της συσσωρευμένης μνήμης ως γνώση, ως εμπειρία—ειτε είναι δική σας είτε είναι κληρονομημένη κοινή εμπειρία της ανθρωπότητας και λοιπά.
Έτσι η σκέψη είναι η αντίδραση του παρελθόντος, που μπορεί να προβάλλει τν εαυτό του στο μέλλον περνώντας από ο παρόν, διαμορφώνοτάς το ως μέλλον. Αλλά εξακολουθεί να είναι το παρελθόν.
Η σκέψη λοιπόν δεν είναι ποτέ ελεύθερη—πως θα μπορούσε να είναι; Μπορεί να φαντάζεται τι είναι ελευθερία, μπορεί να ιδανικοποιεί τι θα σήμαινε να έχει ελευθερία, να δημιουργεί την Ουτοπία της ελευθερίας. Αλλά η ίδια η σκέψη, μέσα της, ανήκει στο παρελθόν και γι αυτό δεν είναι ελεύθερη, είναι πάντοτε παλιά. H σκέψη οργανώνει τα ζωή μας βασιζόμενη στο παρελθόν. Κι αυτή η σκέψη, που βασίζεται στο παρελθόν, προβάλλλει το πώς θα πρέπει να είναι το αύριο κι έτσι υπάρχει σύγκρουση. Κι εδώ παρουσιάζεται ένα ζήτημα, που είναι το γεγονός ότι η σκέψη—στους περισσότερους από εμάς—προσφέρει πολύ μεγάλη ευχαρίστηση. Η ευχαρίστηση παίζει έναν πρωταρχικό , καθοδηγητικό ρόλο στη ζωή μας. Δεν λέμε ότι είναι σωστό η λάθος, απλώς το εξετάζουμε. Η ευχαρίστηση είναι εκείνο που θέλουμε περισσότερο από καθετί άλλο στη ζωή μας.
Σ’ αυτό τον κόσμο, στον πνευματικό κόσμο, στον παράδεισο—αν υπάρχει παράδεισος-θέλουμε να βρούμε ευχαρίστηση σ’ οποιανδήποτε μορφή. Και η ευχαρίστηση από διάφορα περιστατικά-είτε είναι ένα ηλιοβασίλεμα είτε είναι σεξουαλική ευχαρίστηση είτε οποιαδήποτε ευχαρίστηση των αισθήσεων- καταγράφεται κι ύστερα την ξανασκέφτεσαι. Η σκέψη λοιπόν σα μορφή ευχαρίστησης παίζει τεράστιο ρόλο στη ζωή μας. Έγινε κάτι χθες που ήταν τρομερά υπέροχο η συνέβη ένα ευτυχισμένο γεγονός και καταγράφτηκε. Κι έρχεται η σκέψη και το αναμασάει και εξακολουθεί να το σκέφτεται και θέλει να το επαναλάβει και αύριο είτε είναι κάτι σεξουαλικό είτε οτιδήποτε άλλο. Έτσι η σκέψη δίνει ζωντάνια σε κάτι που συνέβη και έχει τελειώσει. Αυτή ακριβώς η διαδικασία καταγραφής είναι γνώση που είναι παρελθόν, όπως και η σκέψη είναι παρελθόν.
Η σκέψη, λοιπόν, συντηρείται σα μέσον ευχαρίστησης. Αν το έχετε προσέξει, η ευχαρίστηση έρχεται πάντα από το παρελθόν. Ακόμα και η ευχαρίστηση που φαντάζεται κανείς ότι θα νιώσει αύριο, είναι η προβολή στο μέλλον ενός πράγματος που έχει περισσυλεγεί στο παρελθόν.
Η σκέψη λοιπόν συντηρεί και θρέφει τόσο την ευχαρίστηση όσο και το φόβο. Η σκέψη ευθύνεται γι αυτό. Υπάρχει ο φόβος για το παρόν, για το μέλλον, ο φόβος για το θάνατο, ο φόβος για το άγνωστο, ο φόβος μήπως δεν εκπληρωθεί κάτι, ο φόβος μήπως δεν μας αγαπούν- καθώς θέλουμε να μας αγαπούν. Υπάρχουν πάρα πολλοί φόβοι και όλοι έχουν δημιουργηθεί από το μηχανισμό της σκέψης. Υπάρχει λοιπόν, ορθολογική σκέψη και ανορθολογική σκέψη.
• M.D, Παθολόγος-Βελονιστής-Παραψυχολόγος, (Πρόεδρος Παγκύπριου Ομίλου Παραψυχολογίας)
